Nagumpisa naman yung araw ko ng maganda kahapon. Kahit anong pagmatitgas ko, mabait parin siya. But not until nung gabi na. Pag kauwi namin from school, tumawag siya. Sabi ko wag na siya tumawag. Tapos na bring up na naman yung topic ng break-up namin.

Kaya daw pala hindi siya tumatawag kasi nahihiya daw siya na kausap ko habang nandun mga pinsan niya. KINAKAHIYA AKO? Ewan ko lang. Mali na ko kung mali. Mababaw kung mababaw. Pero nasaktan ako dun. Wagas. Ikaw ba naman sabihan ng, "Mamaya ka na kapag alis nila." DIBA?

I'm not being selfish or childish. Ano kasi.. Ikaw pag sinanay ang hindi ganun tapos suddenly biglang, boom! Nagbago na ang lahat sa isang pangyayari. Nasasaktan talaga ako. 

Hindi na ako pumasok ngayong araw. Wala. I feel so tired and empty kasi. Thank God my spirit is again filled with joy after 4 sets of devotions. Thank you, God!

Sa ngayon di parin siya tumatawag. Umaasa ba ko na tatawag pa siya? Hindi. Pero I am waiting. Labo, noh. Malabo naman kasi talaga sitwasyon ngayon. Ang gulo gulo. Sana, sana, ano man ang kalabasan nito.. we'd be able to live a good life. Even with or without each other.